بازداشت، مرا، درصحنه کربلا

و به من فرمود

ای بنده ام!

در پیِ نیزه ها برو

در پی سرِ پدرخویش برو

که افراشته است بر نیزه ها

تو یگانه بازمانده ای

میان زنانی که می گریند با اشکهایی گران

و سپاهیان که شادمانه می رقصند رقص طلائی را

و روح تو می رقصد به همراهشان

رقص تشنگی و وحشت و خستگی

تو یگانه بازمانده ای

میان جمعی غریب

بهت زده خیره می شوی به آبی آسمانها

و پناه می بری به کلمات کاملم

تا بنگرم به محنت تو که آغاز شد در کربلا

و به کربلاها رسید

فریاد بر می آوری : یاریم کن، بار خدایا، یاریم کن

و می گویم

چقدر آرزو کردم که سرت

بالای نیزه ها باشد

نه سرِ پدر تو

چقدر آرزو کردم که درد را با خون عوض کنی

و خواری دستبندها را

با سربلندی نیزه ها

و فرشتگان گرداگرد سر را گرفته اند

چقدر آرزو کردم

ای کسی که یاریَش می کنم تا همیشه

ای کسی که سپری می کند سالها را

سجده کنان میان دریای ناله ها

چقدر آرزو کردم، چقدر !