رقص ِ نهانی
رقصة سرّية
شعر : ادیب کمال الدین
ترجمه : حمزه کوتی
(1)
خدایا
بُغبانوی کنشت
عشق و تمامی عشق را
ترانه ساز کرد
و رؤیا را رقصید و تمامی رؤیا
تا بر لوح ِ هستی
راز و راز ِ راز را بنویسد .
پس کجا مرا باشد
برتافتن این همه جَمال را ، الهی
و این همه دیوانه گی ؟
(2)
رقصید و ترانه ساز کرد
و با او کمان ِ تن ترانه خواند
برشده چون افعی .
و نقّاره ، دمان شد : نقّاره ی تن
به گون ِ کاهنی تلاوت گر ِ آیت ِ زلزال
به گون ِ عاشقی
که خود کشی را آزمون است
در غروب گاهانی در دجله ی سرگرم .
و نای خندید : نای تن
به گون فوّاره ای که برای کودکان
آبی از گُل ِ سرخ و شادی گساری می فرستد .
و دف خندید : دف ّ تن
به گون جادوگری که به زور می گیرد
دریایی را از لذّت و بوسه ها .
و روشنایی خندید : روشنایی تن
به گون شاعری که نون می نگارد
تاش پایان دهد به نقطه ی کَون
و راز آن را تا نهایت زمین
خلط وار بپراند
رهاننده ی مرغ ِ جان
تا آسمان های هفت گانه ی تو .
(3)
الهی
بُغبانوی کنشت
ساعتی رقصید .
و من از شادی و از دیوانه گی
هفتاد سال رقصیدم
و درباره اش
هفتاد کتاب نوشتم
و هفتاد مرتبه توبه کردم
و هفتاد مرتبه مُردم
و هنوز هم با او می رقصم
یا می رقصم با صدایش و رؤیای اش
به گون درویشی
نیم آتش و نیم گِل .